Border Crossing

4 januari 2009

Nog lichtelijk intoxicated werd ik wakker gemaakt door een kraaiende haan en een blaffende hond.
We moesten vroeg op want we gaan vandaag naar Chian Khong. Een klein plaatsje op de grens van Thailand en Laos. Het is een 5 uur lange rit die we afleggen met een airco mini bus.
Dennis had zich verslapen en ik moest hem om 12 uur wakker gaan maken want anders had hij de bus gemist en hij had de tickets. Het zou ons 1700 baht (34 eu) gaan kosten. Overnachtingen alle maaltijden en een twee daagse boot reis over de Mekong rivier waren hier bij inbegrepen.
Geen geld dachten we zo.

De weg naar Chiang Khong was prachtig. Met me hoofd tegen het raam liet ik de wereld voorbij glijden. Door tunes van moby en faithless die uit me oordopjes komen en het gestommel van de slechte weg raakte ik in een trance.
Denkend over wat ik allemaal heb me gemaakt, wie ik allemaal heb ontmoet. Hoeveel kilometers ik heb afgelegd, de grote verschillen in natuur en cultuur. En hoe bevoorrecht ik ben om dit allemaal mee te mogen maken. Ik ben nu pas een maandje weg maar ik heb het gevoel dat ik al veel langer onderweg ben. Wereld is van mij…..

Aangekomen in Chiang Khong krijgen we een lekker diner voorgeschoteld, daarna lopen we het slaperige dorpje in maar daar viel weinig te beleven dus weer vroeg naar bed want we moeten de dag erna weer vroeg op om de grens met Laos over te steken. Daar wacht een slow boat op ons die ons in twee dagen varen naar Luang prabang brengt. De oude hoofdstad van Laos.
Om zes uur ging de wekker want we werden om 7.30 opgehaald om de grens over te steken.
Aan de ene kant van de Mekong moeten we onze exit stempel halen zodat we straks weer een nieuw toeristen visum kunnen aanvragen in Thailand en aan de andere kant van de rivier kopen we een visum voor Laos voor 35 US dollar. Ze hebben hier liever dollars want hun eigen munt eenheid (de kip) is niets waard. 10.000 Kip is ongeveer 0.80 euro cent.
Na anderhalf uur hebben we de benodigde stempels te hebben gehaald mogen we eindelijk Laos betreden.

Iedereen die met de slowboat mee ging werd in een restaurantje gezet. Waar we wachten op verder instructies. Hier werd het allemaal een beetje vaag en sketchy. We moesten onze paspoorten in leveren voor een zogenaamde controle voor de politie terwijl we echt 100 meter eerder langs de douane waren gelopen. Ik vertrouwde het voor geen meter. Maar heb uit eindelijk toch me paspoort maar afgegeven maar ben niet uit de buurt gebleven van mijn pas.
Daarna begon de tour leider met een verhaaltje.
Met goed engels vertelde hij dat we genaaid waren in thailand. Dat het in plaats van 10 uur varen, verdeeld over twee dagen, wel 18 uur varen was. En dat de boot niet 30 mensen zou mensen maar wel 100. Dat we onze eigen overnachtingen en maaltijden moesten kopen in Pakbang, het plaatsje waar we zouden overnachten en dat we zeer op onze spullen moesten letten want we konden onze tassen alleen kwijt op het achter dek en er waren in het verleden al vaker tassen gejat van de boot.
Hier hadden wij uiteraard geen zin in. Maar onze uiterst vriendelijk tour leider kon voor ons wel een speciale prijs maken om in 7 uur naat luang Prabang te reiden in een airco mini van.
Dit zou ons 800 baht pp kosten. We moesten 9 man bij elkaar vinden om deze bus te laten rijden.

Dit was geen probleem. Wij met ze drieën, een Duitse en haar Thaise vriend. Een Fransman met zijn Thaise vriendin. En twee gekke aussies maakte de groep kompleet.
De rit begon fantastisch, Laos is een wonderschoon land. Heel veel natuur, veel bergen en prachtige vergezichten. De mensen zijn straat arm. Ze leven in bamboo hutjes, zonder elektriciteit en stromend water. Er rennen overal kinderen rond en het vee scharrelt blij rond hun houten hutjes.
Na een vreselijke lange rit door laos. Kwamen we 12 uur later (ipv de beloofde 7 uur) aan in Luang Prabang. En stadje dat in de 19e eeuw is opgericht door franse kolonisten.
Het stadje staat nu op de wereld erfgoed lijst. Het stadje is niet veel groter als Egmond aan zee.
Moe maar voldaan strompelen we het busje uit op zoek naar een slaap plek.
Het is 11 uur geweest en alles is dicht. Na navragen geldt hier een nachtklok. Iedereen moet om 11 uur dicht en eigenlijk binnen zijn. Ik denk dat ik nog wat overgebleven regeltjes zijn van het communistische regime wat hier tot voor kort gelde.
Gelukkig vonden we nog een geusthouse waar we konden crashen. Voor 30 dollar konden we met ze drieen op een kamer. Een beetje duur maar ja er was geen andere optie. Morgen gaan we Luang prabang verkennen en hopelijk wat ontdekken over de geschiedenis van dit arme maar interessante land.