Heel even vreesde ik voor mijn leven!

Voor heel even vreesde ik voor me leven.

Hallo iedereen vrees niet ik ben er nog. Gezond en wel. Alleen helemaal lek gestoken door die tering muggen. Zoals jullie de vorige keer allemaal hebben kunnen lezen bevinden we ons nu in moslim gebied. Op de site buitenlandse zaken wordt afgeraden om deze regio te bezoeken. Dagelijks vinden hier bomaanslagen, drive-by shootings en andere moord aanslagen plaats. Gelukkig heeft het volgende avontuur hier helemaal niets mee te maken.
Wat ik vandaag , zaterdag 20 decemer beleefd hebt is wel een van de spannendste dingen in mijn leven geweest.
Pak een stoel, ga lekker dicht bij de kachel zitten ;-) Trek je sloffen aan en je telefoon uit want waarschijnlijk wordt dit een heel verhaal.

We waren dus gister aangekomen in Pak Bara. Een klein dorpje wat nog niet echt ontdekt is door de grote stroom toeristen die elk jaar naar Thailand komen.
De meerderheid is hier moslim en dat zie je goed terug in de omgeving. ’s Avonds om 7 uur begint het avondgebed uit de speakers van de moskee te knallen. De mensen wonen hier in kleine hutjes. Waar ze waarschijnlijk met de tienen in een kamer liggen. Je zou denken neem een grotere spaanplaat en maak je hutje groter want het enige wat ze hebben is ruimte.
Maar zoals met zo veel dingen begrijpen die Thaise mensen sommige dingen gewoon niet.
We zijn echt in een andere wereld.

We zijn na het verkennen van het dorpje neer gestreken in een tentje dat er nog een beetje normaal uitzag. Daar hebben we genoten van een heerlijk diner. Wifi internet en biertjes voor 30 baht.
Dat is al 4 keer zo weinig als een week geleden dus dat gaat goed!
Ik hou weer een alcohol vrij dagje en zit dus aan de fruit shakes, die prima zijn.
In het hele dorp hadden we nog geen andere toerist tegen gekomen en de eerste die we zagen was uiteraard een Nederlander die er ook gezellig bij kwam zitten.
Na een poep en een scheet te hebben moeten betalen en een paar euro fooi hebben gegeven waren ze helemaal blij met ons en beloofden we de volgende dag terug te keren voor ontbijt.

Het ontbijt bestond uit een baggervet omeletje met kaas alleen waren ze de toast vergeten.
We kochten ook kaartjes voor de speed boot naar Koh Tarotoa. Volgens de Lonely planet een van de mooiste en ongerepte stukjes natuur van Thailand. Het is een eiland van ongeveer 152 vierkante kilometer en er lopen een paar verharde wegen en dirt roads over het eiland.
Op het eiland zijn geen auto;s en alle bungalows en tentjes zijn milieu vriendelijk uitgevoerd.
We hebben hier vanaf 6 uur ’s avonds stroom tot 7 uur ’s morgens.
Het park is in bezit van de Thaise overheid en die geven geen vergunning af om hier dure resorts neer te zetten. We huren een bungalow voor 4 personen voor 1000 baht en het is mijn buurt om op de grond te slapen. Na ons geïnstalleerd te hebben pakken we onze gear en gaan eindelijk op pad om de schoonheid van Thailand te ontdekken..

Na een kilo meter of 8 gelopen te hebben door de brandende zon komen we aan op een kiezelstrand waar echt helemaal niemand is. Opzich heel mooi maar er lag over al troep dat aangespoeld was.
Dat maakte het net een stukje minder. We zijn hier ook weer snel weg gegaan.
Ze waren een klein hutje aan het bouwen dus daar zijn we heen gegaan om wat info te vragen.
Om daar te komen moesten we alleen een crappy touwbrug over. Met veel gelach hebben we het heelhuids gered. De Thaise bouwvakkers konden ons vertellen dat er over 10 minuten een bus zou komen waar we mee konden rijden. Op de terug weg van de brug heeft Boris zich lelijk bezeerd aan een uitstekende tak van die brug en kon de weg niet meer terug lopen want hij bloede best.
Michels en Dennis hadden het ook al aardig gehad dus die zijn met 30 Thaise bouwvakkers terug gereden naar de bungalow. Omdat we een terug eind hadden gelopen en eigenlijk niets hadden gezien wilden Aris en ik weer terug lopen.
Er was een waterval op 3 km afstand van het voetpad en Aris en ik besloten om daar even te gaan kijken. Het was onderhand al een uur of half 5 en om 7 uur zou het donker worden.
Met de redenatie van dat het naar Egmond aan zee naar de hoef een half uurtje lopen was en dat ongeveer ook 3 kilometer zou zijn besloten we om het toch te gaan doen.
Big mistake!!!! De eerste twee honderd meter was een zandpad die ook bij ons in de duinen vind alleen zijn de naaldbomen vervangen door palm bomen en andere tropische gewassen.
Na die twee honderd meter hield het pad op eens op en zagen we wat markeringen op de bomen gespoten en besloten we die maar te volgen. We moesten slingerend over rotsen langs een beek bergopwaarts klimmen wat na enige oefening best ging. Springend van rots naar rots en kijken hoe de we het best en het veiligst onze weg konden vervolgen.
Het was net een platform spelletje op de playstation.
Het zweet kwam met straaltjes overal vandaan lopen maar dapper als we waren gingen we door.
Er kwam geen eind aan en een anderhalf uur klauteren en klimmen wilden we bijna omkeren omdat we echt niet in het donker onze weg terug wilden vinden.
We besloten om nog een keer een hoekje om te gaan kijken of die mooie waterval daar dan eindelijk was. En ja hoor daar was de beloofde waterval!!! Shangri-la gevonden dachten we.
We wisten niet hoe snel we de laatste meters moesten afleggen.

Daar waren we voor DE waterval. Ik kan je vertellen dat ik op zondag morgen een harder pisstraal heb dan dat er water naar beneden kwam. Ik zal proberen om de foto’s te uploaden maar dat gaat tergend traag hier dus ik kan niets beloven.
Na snel een paar foto’s te hebben gemaakt, sigaretje te hebben gerookt begonnen we aan de afdaling. Hoofd lampje op en lopen maar. Het begon al te schemeren en we versnelde onze pas omdat het nog een dik twee uur naar beneden was. Na godverdomme tien minuten was het al pikdonker en begon me aardig zorgen te maken.
We zagen haast niets. En konden alleen de volgende rots zien waar we naar toe moesten springen. Overal in de bosjes om ons heen begon het te ritselen en volgens mij werden de bewoners van de jungle wakker. We hadden niet geïnformeerd welke dieren hier op het eiland zijn. Dus lichtelijk bang om op een slang of giftige kikker te stappen vervolgde we langzaam maar zeker onze weg naar beneden vinden. Het was te donker om de markeringen op de bomen te zien dus besloten we gewoon stroom afwaarts te lopen en de rivier te volgen totdat we op het strand zouden staan.
Als een van ons iets brak, zijn enkel verstuikte of in het ergste geval gebeten zou worden door een slang of iets dergelijks dat was het einde oefening want we zaten uren lopen van de bewoonde wereld als je dat al zou kunnen noemen. Gelukkig is alles van wat ik hier boven noem, niet gebeurd en hebben we zelfs een markering gevonden en laat dat nou precies de laatste zijn die naar het zand pad leidde. Blij dat ik nog leefde, keken we elkaar aan en dankte we god dat we veilig de rimboe uit zijn gekomen. We moest alleen nog 8 km in het pikkedonker terug lopen naar de bungalow.
Onder weg werden we achter volgt door iets inde bosjes en vloog er steeds een vleermuis om ons heen.

Eindelijk dachten we licht te zien, het bleek geen licht te zijn maar ogen van een of ander dier uit de jnugle. Die ons in de gaten hield vanuit de bosjes. Het licht van onze hoofdlampjes reflecteerde in zijn ogen. Ik moet zeggen dat ik nog steeds niet erg op me gemak was.
We waren die hele dag nog geen andere mensen tegen gekomen behalve dan bij de bungalows en die bouw plaats waar Boris Michels en Dennis die lift kregen.
Eindelijk na 4 km lopen kwamen we een hutje tegen waar we naar toe zijn gelopen en die vriendelijke mensen vroegen of ze ons alsjeblieft konden terug brengen naar de bungalow.
Voor 100 Baht per persoon werden we achter op een gare brommer naar huis getuft. Moe maar blij dan we het overleefd hebben komen we om 20.00 terug bij de bungalow waar de rest al bezorgd om ons op zaten te wachten. Shinga biertje wel verdiend dacht ik zo.
Even eten bij de enigste kantine van het eiland en nu zit ik hier muggen van me af te slaan en mijn verhaal hier te typen. Ik hoop dat jullie er weer van genoten hebben en stinkend jaloers op ons zijn.
En het mooiste is dat we nog geen maand onder weg zijn.
Morgen staat weer een flinke wandeling op het menu. We gaan morgen 12 km hiken door de jungle waarna we daarna kamp op de slaan op een verlaten white sand strand waar we waarschijnlijk helemaal alleen zijn. Geen douches, geen hotels, geen barretjes. Nothing but sand .
Het wordt onze goedkoopste overnachting tot nu toe op waarschijnlijk de mooiste locatie tot nu toe.
Voor nog geen 75 baht pp mogen we daar een tentje lenen een barbecue bouwen en hopelijk vangen we een vers visje als we hier wat hengels kunnen lenen.
Wordt vervolgd dus!